Ik ben ervaringsdeskundige als het over tandartsen gaat. Op 10-jarige leeftijd had ik een ongeval met een grote impact op mijn gebit. Al mijn tanden stonden los. Met ernstige gevolgen voor de kwaliteit van mijn tanden voor de rest van mijn leven. Ik ken tientallen tandartskabinetten van binnen en van buiten.

Zo goed als alle tandartsen hebben een leeuw in hun kabinet. Ze geven instructies en structuur, pakken het probleem aan, reiken oplossingen aan, zijn daadkrachtig. Je wordt geen tandarts als je dat niet in je hebt. En je hebt dat ook nodig als je je als patiënt overgeeft aan een oncomfortabele positie: een man of vrouw die duidelijk is en de zaken aanpakt.

Het hert durft al eens te ontbreken in sommige kabinetten. “Hoe gaat het?”, “Doet dit pijn?”, “Lukt het om nog even vol te houden?” zijn vragen die niet elke tandarts makkelijk ‘in de mond neemt’. Zeker 50 jaar geleden niet. Ik herinner mij nog als gisteren de ervaring op 12-jarige leeftijd, waarbij een zenuw zonder verdoving uit een van mijn tanden werd gesleurd. Ik viel flauw. Het hert was in dit kabinet totaal afwezig.

Maar goed, de meeste hedendaagse tandartsen bezitten toch wel de empathische vaardigheden van het hert. Mijn huidige tandarts alleszins. Ik kan niet kreunen of bewegen in mijn stoel of hij vraagt ’of het wel gaat’.

Hetgeen ik echter het meest mis is de kat! En niet de kat die mij informeert over de samenstelling van de composiet die hij in mijn tand steekt of hoeveel milliliter verdovingsmiddel hij gaat injecteren. Aan die info heb ik geen nood.

Wel een kat die mij uitlegt wat hij in zijn hand heeft als hij in mijn mond gaat, zodat ik weet dat dat puntige ding geen injectienaald is maar een onderzoeksinstrument. Een kat die mij zegt dat dit even pijn gaat doen, maar dat dit niet langer dan 5 seconden gaat duren. Een kat die mij uitlegt wat hij gaat doen, hoelang dit gaat duren en wat ik ervan ga voelen. Een kat die mij informeert dat hij bereid is te stoppen als ik stop zeg.

Uit allerhande onderzoek blijkt dat pijnervaring of minder prettige zaken (zoals wachten bij een vertraging) minder erg worden als mensen geïnformeerd worden over duur/aard/lengte. En zeker als ze er ook impact op hebben. En dat doen, in mijn ervaring, de meeste tandartsen nog te weinig. Terwijl dit het discomfort in sterke mate wegneemt, zeker bij mensen met traumatische tandartservaringen zoals ik.

Ik neem mij voor om bij mijn volgend tandartsbezoek, deze blog achteloos op zijn bureau achter te laten. Het kan er alleen maar aangenamer op worden in de tandartsstoel.

Meer weten over de leeuw, het hert en de kat, neem een kijkje op www.deklantendriehoek.be of neem contact met ons op! 

Auteur: Philip Van Kelst